एमालेमै हामी हुँदा पार्टीको आन्तरिक गुटबन्दी निकै चर्को थियो । चर्को गुटबन्दीमा एकले अर्काप्रति आरोप प्रत्याराेप जारी रहे । एकदमै नराम्रो भयो । अहिले फर्केर हेर्दा प्रधानमन्त्रीलाई काम गर्दा पारेको अप्ठ्याराहरु अहिले म बुझ्दै छु । त्यो बेला त हामीले त्यो कुरा बुझ्थेनम् नि त ।

दल फुटाउने अध्यादेशबारे म अल्लि बढी विरोधी थिए । अस्थिरता ल्याउने गरी दलहरू विभाजित हुने कुरा ठिक होइन भनेर म त्यो कुराले प्रभावित भएँ । त्यसको केही समयपछि दल विभाजनको शृङ्खला जुन भयो म त्यसले बढी दुखी भएँ । दल विभाजन गर्न हुँदैन भन्दाभन्दै म विभाजनसम्म पुगेँ ।

 

म पनि सहभागी भएको कुरा त हो नि । कुन परिस्थितिबाट गुज्रेर म दल विभाजनको पक्षमा उभिएँ भन्ने मेरो इन्साइड स्टोरी अर्कै हो । देखिएको सत्य कुरा त तपाईंले भनेजस्तै हो ।

यो दल विभाजन गर्न हुँदैन । यो २० प्रतिशतको अध्यादेश ल्याउनु हुँदैन भन्दै आएको थिएँ म । तर, दुखद कुरा पार्टी विभाजन भयो।

पार्टी विभाजन भएर यता आएपछि त आफ्नो गरिखाने हो नि । हिजोको हाम्रो पार्टी एमाले, एमालेको नेतृत्वप्रति अब हिलो छ्याप्नु, कटाक्ष गर्नुको कुनै तुक छैन । अब आफ्नो मेहनत,आफ्नो एजेन्डा आफ्नो अस्तित्व, स्थायित्व आफूले गर्ने हो । त्यस कारण तुरुन्तै टोन परिवर्तन गरेको हुँ मैले ।

 

कुनै हालतमा सही होइन त्यो । अझ २० प्रतिशत भयो । ४० प्रतिशतमा वा बनाइएको थियो । त्यसलाई घटाएर २० प्रतिशत बनाएर वा बनाउने कुरा त कुनै हालतका ठिक होइन भनेर तत्कालीन प्रधानमन्त्रीज्यूलाई, त्यो बेला पूर्णबहादुर दाइहरू, ज्ञानेन्द्र कार्की दाइहरूलाई पार्टी फुटाउने बाटोमा नजानुहोस्, तपाईंहरूलाई अदालतले समस्या पारेको छैन, हामी विश्वासको मत दिन्छौँ भनेर म कतिपटक  कराएँ ।

म त्यता लाग्दैन थिएँ होला, तर १४ जनाभित्र म पनि कारबाहीमा परेपछि मेरो पनि बाध्यता भयो । त्यो गलत हो । त्यसलाई सही कहिल्यै पनि भनिनँ । अब देखिने गरी म पार्टी दर्ताको प्रक्रियामा त लागेकै हो त । सचिव हुँ, लागेँ।

 

एकदमै, अस्वस्थ गुटबन्दी त्यसको निकास नहुने । हामी सबै कुराको समाधान राजनीतिमा खोज्ने हाम्रो पनि तरिका ठिक भएन । पेसा व्यवसायमा रहेका मान्छेहरूले अहिले राजनीतिमा आएर सजिलै मन्त्री सांसद हुने किन इच्छा राखिरहेका छन् त ? राजनीतिलाई हामीले गलत बनायौँ ।

त्यसले गर्दा राम्रा नेताहरू ओझेलमा परे । अनि पार्टीमा गुटबन्दी सुरु । विधायक बनाउने कुरामा प्रष्ट मापदण्ड चाहिन्छ । त्यहाँ हामी चुकेकै हो । सबै पार्टी चुकिरहेका छन् ।

 

सप्पै दोषी छम् । संसद् विघटन गर्नु केपी कमरेडको भुल थियो । पार्टी विभाजन गर्नु हाम्रो भुल भयो ।

तर, केपी ओलीलाई बाध्यता थियो । उहाँ अल्पमतमा पर्नु भएको थियो । २० जना स्थायी कमिटीका सदस्यहरूले उहाँलाई पदच्युत गराउन खोज्दै थिए त्यसको उहाँले सुरक्षित अवतरण खोज्नु भएको हो जस्तो लाग्छ ।

तर, त्यो हालमा पुराउन ती २० जना पनि दोषी छन् जसले प्रधानमन्त्रीलाई स्थायी कमिटीमा अल्पमतमा पारेर हस्ताक्षर गरेर छेउमा पुर्याउन खोजिरहेका थिए । त्यो पनि गलत थियो । त्यसैको शृङ्खला यहाँ आउँदासम्म हाम्रो यी सबै कुरा गलत हुन् ।

म बाहेक कसैले गलत भन्न सक्दैन किनकि उहाँहरूलाई यो कुरामा यो बेठिक म ठिक भन्ने छ तर, हामी पनि गलत छौँ
।

 

बृहत् वामपन्थी एकता नै गन्तव्य हो । तर, यस्तो एकता ठुलो पार्टीले चाहेर मात्रै हुन्छ । २०७४ सालमा गठबन्धन बन्यो । एमालेले नचाहेको भए कुनै पनि हालतमा हुने थिएन । हामीलाई त्यो बेला नेताहरूले तिमीहरू चुनावमा उठ्न पाउँछौ कि पाउँदैनौँ इच्छा नगर्नु है भनेको कुरा याद छ ।

बृहत् वामपन्थी एकताकै लागि हामी लाग्नु पर्छ, त्यो भनेको न्यानो मात्रै हो । यो लाग्नको लागि कसैलाई खड्किनु पर्छ । आजको दिनमा नेकपा एमालेलाई बृहत् वामपन्थी एकताको जरुरी देख्दिन म । एमाले तयार नहुँदासम्म त्यस्तो एकता हुने सम्भावना देख्दिनँ ।

समाजवादी पार्टीलाई चाहिएर पनि अर्को एकता हुँदैन । माओवादीलाई चाहिएर पनि हुँदैन । बृहत् वामपन्थी एकताको लागि एमाले तयार हुनु पर्छ । ढोको खोल्नु पर्छ ।

नेकपा हुँदा सङ्ख्यामा भर्ती गर्‍यौँ, त्यसले पनि टिकेन । त्यसरी नै जानु पर्छ ।

 

उहाँहरूको व्यक्तिगत हिसाबले टकराव त छ, तर त्यो टकराबलाई पनि काम गराउनुपर्छ । जस्तो अघिल्लो वर्ष केपी कमरेडले माधव कमरेडलाई राष्ट्रपति बनाउन तयार भएको कुरा सत्य हो ।

त्यो सत्य बाहिर किन आएन भने त्यो गफ भएको सत्य हामी थारै मान्छेसँग थियो । त्यो बेला भिडिओ रेकर्ड राख्ने कुरा पनि भएन । पछि भेटघाट भयो । त्यो भेटघाटमा पनि ठोस प्रस्ताव आएन भनियो । सत्य कुरालाई लुकाएर बाहिर बाहिर अर्काे कुरा गर्नु गलत हो ।

उहाँहरूको इगो तिक्तता पनि कम हुन्थ्यो होला । अहिले नेताहरूलाई जुधाउने कुरा ठिक होइन ।

 

महाधिवेशन सर्‍यो । अर्को महाधिवेशन टुङ्गो भएको छ । त्यो कारणले अगाडी कसरी बढ्छ त्यो हेर्न बाँकी छ । आजको दिनमा नेतृत्वको हिसाबले माधवकुमार नेपाल कमरेड नै हो । अहिले त पार्टी एउटा नेतृत्वको प्राइभेट कम्पनी जस्ता छन् नि । एमालेमा केपी कमरेडले जे सोच्यो त्यही हुन्छ । समाजवादीमा पनि एक प्रकारले भन्दा माधव नेपालले जे सोच्नु हुन्छ त्यही हुन्छ । कांग्रेसमा शेरबहादुर दाइ जे सोच्नुहुन्छ त्यही हुन्छ । माओवादीमा प्रचण्ड जे सोच्नुहुन्छ त्यही हुन्छ । सामूहिकता त छ तर, त्यसको औपचारिकता छ ।

 

महाधिवेशनको सरगर्मी खासै लागेको छैन । त्यही भएको हुँदा कसरी जान्छ भन्ने कुरा म अनुमान पनि गर्न सक्दिनँ। हाम्रो महाधिवेशन हुन्छ कि हुँदैन र कसरी हुन्छ भन्नेमा मलाई कुनै आइडिया नै छैन ।

 

धेरै मान्छेको संवाद थिएन होला, मेरो चाहिँ केपी कमरेडसँग उहिल्यैदेखि संवाद हुन्थ्यो । उहाँको विरुद्धमा बोल्दा पनि केटाकेटीहरू बढ्ता हुने भनेर गाली गर्नको लागि फोन गर्नुहुन्थ्यो उहाँले । त्यो केही ठुलो कुरा नै थिएन ।

अर्को कुरा उहाँहरूको जस्तो इगो पनि होइन नि । मेरो त्यो प्रोफाइलको नेतासँग केको इगो हुँदो हो त ? मेरो उमेर समूहसँग होला नि भएदेखि । उहाँसँग हुने त कुरै भएन । नेताहरूको चाहीँ छ ।

हामी जन्मिने बेलामा उहाँहरूले पार्टी बनाइसक्नुभएको थियो । त्यहाँबाट हिँड्दा कतिचोटी खुट्टा ठोक्किएको होला कति पल्ट लात्ति लाग्यो होला । हामी त भर्खरैका हौँ ।

मर्दापर्दा दुख-विराम हुँदा सम्झेर जाने हो । तर, सुखमा सम्झेर निम्तो दिएको ठाउँमा नजाने भन्ने कुरा त नेपाली संस्कार भन्दा बाहिरको कुरा हो । त्यस कारण म गएँ । सबै खुसी भए । म पनि खुसी भएँ।

क्याटेगोरी : समाचार
ट्याग : #breaking, #रामकुमारी झाँक्री

---

---

---